Pişmanlıkların ve düşlerin gecesi sona erdi. Ama o gün dönmüyor.
Kaç kez hayretle baktım sana, başlangıcı düne ait bir pencereden …
“Yoksa ışığımızla yalan mı söylemekteyiz?
Yoksa binlerce yıldan bu yana
gece mi tek gerçeğimiz…”
Ve unutulursan bu dünyadan olanlarca,
şöyle de sessiz toprağa: Akıp gidiyorum.
Seslen hızlı akan suya: Gelen , benim.
Ve bir ağaç gibiyim kimi zaman,
bir mezarın üzerinde yaprak hışırtılarıyla...
Hiçbir şeyin eksikliğini duymuyorum artık,
Bütün renkler gürültülerin ve kokularını diline çevrilmiş.
“Öyle düşündüm ki seni yitirdin gerçekliğini”
Yirmi sekizimdeyim ve neredeyse hiçbir şey olmadı...
Toprakta ölüşlerini duydum çiçeklerin.
Ve havuzların sarhoş yakınmalarını,
Bir de çanların söylediği bir şarkıyı,
Gece, ve fısıldanan bir soru
Ve bir yürek - yaralanmış ölesiye,
Yoksul günlerin ötesinde.
Sayfa 46
Değer mi bunca yalnızlık, gittikçe daha yalnız olmak için?